به گزارش نسیم سرخس، به نقل از فارس، گروه اقتصادی: شانزدهم بهمن ماه ۹۳ در آستانه تعیین حداقل دستمزد امسال کارگران خبرنگار حوزه تعاون و اشتغال خبرگزاری فارس با حضور در میان فعالان و کارگران صنعت چاپ و کاغذ درباره مسائل و مشکلات به گفت‌وگو پرداخت.
در این گزارش میدانی با عنوان «سرنوشت یک زن کارگر کر و لال و آرزوهایش/ نان شب، شرمنده کارگران/وزیر از مشکل کارگر چه می‌داند؟» مسائل و مشکلات تولیدکنندگان از سود بالای بانکی گرفته تا عدم امنیت شغلی کارگران و کاهش قدرت خرید آنان بررسی شد.
اخیرا کارگر زن کر و لال که تیتر این گزارش مردمی شده بود، از کار بیکار شده و به دنبال کار می‌گردد.
در روزهایی که به نام کارگران زحمتکش نامگذاری شده است باید دید آیا وزیر که خود را کارگر و کارگر زاده معرفی می‌کند و این روزها سخت درگیر همایش‌ها و سخنرانی‌های مناسبتی است، چاره‌ای برای حل مشکل این کارگر که زبانی برای گرفتن ندارد، خواهد اندیشید یا خیر.
برای یادآوری به وزیر کار که خود را وزیر بیکاران هم می‌داند، حکایت این کارگر کر و لال را بازخوانی می‌کنیم.
* کارگر زن کر و لال دغدغه کار دارد/ در کارگاه تولیدی قبلی مرا می‌زدند
پس از آنکه از کارگران و کارفرمای کارگاه قبلی خداحافظی می‌کنیم، به مسیر خود ادامه داده و وارد کارگاه تولیدی دیگری می‌شویم که دو کارگر مشغول کار‌ند. از این دو نفر یکی از آنان خانم جوانی است که قادر به صحبت کردن و شنیدن نیست.
این تصویر، معنایی را در ذهن من متبادر می‌کند، نکند خدای نکرده کارگران همه لال هستند که در طول این سالها کسی حرف آنها را نشنیده است، یا کسانی به نام نماینده کارگر، دنبال منافع حزبی خود هستند.
درباره وضعیت این کارگر زن سؤالاتی را از تولیدکننده می‌پرسیم که می‌گوید ماهانه ۷۰۰ هزار تومان حقوق با این کارگر طی کرده‌ایم و تا پایان سال هم بیشتر اینجا نخواهد بود؛ برای این دو ماه وی را بیمه نکرده‌ایم.
وی می‌گوید این خانم قادر به صحبت کردن و شنیدن نیست، اما با مدرک فوق دیپلم می تواند، بنویسد.
بنابراین در برگه ای که این خانم کارگر نوشته، خود را صغری سامنی و ۲۹ ساله معرفی می‌کند، می‌خواهیم درباره وضعیت کاری خود و مشکلاتی که دارد، برای ما بنویسد.
این خانم در نوشته‌های خود ابتدا به پدرش اشاره کرده که اکنون با توجه به کهولت سن بیکار بوده و پیش از این در شغل بنایی مشغول به کار بوده است؛ می‌گوید، خودم در کارگاه خیاطی، بخارپرس کار می‌کردم، اما کارفرمای این کارگاه که خانمی میانسال بود، ما را به شدت مورد ضرب و شتم قرار می‌داد.
در این کارگاه تولیدی ۱۵ تا ۲۰ کارگر که تمام آنها قادر به شنیدن و صحبت کردن نبودند، مشغول کار بوده و نمی‌توانستند صدایشان را به گوش مسئولان برسانند؛ من حدود چهار سال در این کارگاه کار کردم و با توجه به فشارهای زیادی وارد می‌شد و معمولاً کارگران را مورد ضرب و شتم قرار می‌داد، اما کسی نبود که از حق این افراد دفاع کند.
به گزارش فارس، سؤال اینجاست که چرا در این کشور کارگاه‌هایی مشغول فعالیت هستند که نمایندگان کارگری و کارفرمایی از نحوه فعالیت آنان مطلع نبوده و چنین برخوردهای فیزیکی تأمل‌برانگیزی با کارگران، آن هم کارگران معلول انجام می‌شود.
کارگرانی که شاید دهها سال دیگر صدایشان به گوش مسئولان نرسیده و کسی هم پیگیر مسائل و مشکلات آنان نشود، اما باید پرسید آیا وزیر محترم و نمایندگان کارگری به صورت سرزده به کارگاه‌های تولیدی سر می‌زنند تا از نزدیک شاهد روند فعالیت‌هایشان بوده و پای درد و دل‌شان بنشینند؟
خبرگزاری فارس در رابطه با چنین مسئله‌ای در جایگاه قضاوت قرار نگرفته و از مسئولان عالی‌رتبه به ویژه ربیعی وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی درخواست پیگیری و حل چنین معضلاتی در جامعه کارگری دارد، علاوه بر این، نمایندگان کارگری که همواره داعیه وکالت کارگران زحمتکش را در شورای عالی کار و دیگر مجامع دارند، باید نسبت به چنین وضعیتی به طور جدی وارد عمل شود.
این کارگر خانم در ادامه نوشته‌های خود به پایین بودن حقوقش اعتراض کرده و از مسئولان می‌خواهد با حقوق کم چطور می‌توانم از امکانات رفاهی حداقلی برخوردار شده و زندگی در سطح متوسط را بگذرانم.
از خانم سامنی می‌خواهیم که تنها آرزوی خود را بگوید که تأمین سرپناهی قابل سکونت و خرید یک ماشین از خواسته‌های اوست.
صاحب‌کار این کارگاه تولیدی در مورد وضعیت زندگی این خانم می‌گوید: قبلاً در کارگاهی کار می‌کرد که کارفرما کارگران را که اکثراً ناشنوا و لال بودند، اذیت می‌کرد و مجبور شد از آنجا بیرون آمده و به اصرار ما شکایتی علیه صاحب کار قبلی در وزارت کار تنظیم کند که درنهایت ظاهراً مبلغی به عنوان خسارت دریافت کرده است.
برادران و مادر این خانم هم ناشنوا و لال هستند که قدرت کار کردن ندارند؛ معمولاً این خانم که از صبح ساعت ۹ سر کار حاضر می‌شود، تا ساعت ۵ بعدازظهر صبحانه و ناهار نمی‌خورد و در واکنش به زمانی که ناهار به وی تعارف می‌کنیم، اخم می‌کند و با حالتی که انگار گدا خطاب شده است، ناراحت می‌شود.
واقعاً هر روز از وضعیت این خانم ناراحت هستیم و ما هم در کارگاه تولیدی در نهایت تا پایان سال با وی همکار خواهیم بود و پس از عید، تسویه می‌کنیم.
این خانم باز هم قصد توضیح درباره وضعیتش دارد که مجدداً می‌نویسد اینجا معلوم نیست تا کی کار باشد، شاید بعد از عید مرا اخراج کنند، با این حقوق ناچیز نمی‌توانم همانند بقیه زندگی کنم.
به گزارش فارس، این کارگر هم‌اکنون بیکار شده و پیگیری‌های انجام شده تاکنون برای یافتن شغلی مناسب برای او همچنان بی‌نتیجه باقی مانده است.
گزارش از محمد صادق‌پور
انتهای پیام/
