به گزارش خبرنگار نسیم سرخس، وجدانهای بیدار و تاریخ گواهی می دهد، میهن اسلامی عزیزمان و فرزندان برومندش یکی از مظلوم‌ترین قربانیان تروریسم بین‌المللی هستند.
بیچارگی و درماندگی استکبار جهانی و صهیونیزم منحوس در برابر عزت، قدرت و عظمت نظام جمهوری اسلامی ایران و حقانیت مولفه های اسلامی از همان اوان حیات طیبه انقلاب اسلامی، خط و تراژدی ترور شخصیت‌ها و استوانه‌های سیاسی، دینی، نظامی و علمی کشور را ترسیم کرد.
ددمنشی و خباثت مدعیان دروغین دموکراسی، مزدوران جیره خوار، تفاله‌ها و بازماندگان القاعده و قلاده به گردن‌ها، سگان داعشی، رجوی های نانجیب، گروهک جندالشیطان مورد حمایت غرب طی بیش از سه دهه عمر بابرکت نظام از هیچ جنایتی علیه کشور، حتی از تکه‌تکه کردن کودکان نیز دریغ نکردند، به‌طوری‌که بیش از ۱۷ هزار شهید ترور شناسنامه‌دار در کشورمان گواه مظلومیت و حقانیت نظام و تزویر توطئه گران، آمریکا، انگلیس و صهیونیزم در دروغ بزرگ آنها در برخورد و مقابله با پدیده شوم تروریسم است.
20 فروردین ماه روز ملی فناوری هسته ای، بهانه ای شد تا تورقی در جنایات کدخداصفتان و منافقان پلید در ترور ناجوانمردانه دانشمندان هسته ای کشور داشته باشیم؛ دانشمندانی که به فکر پیشرفت و تعالی وطن بودند اما با ناتوانی و کینه ی منافقین و ترور، با پرواز به اعلای علیین و درجه «عند ربهم یرزقون» متعالی و آسمانی شدند.
شهیدانی که با تاسی از مکتب دانشمندپرور قرآن و شریعت علم و دانش را شکافتند و مصداق حدیث نبوی (ص) که فرمودند: اگر علم در ثریا هم باشد مردانی از فارس بدان دست پیدا خواهند کرد، شدند.
شرح غم انگیز ترورهای زنجیره ای برای قطع زنجیره ی پیشرفت هسته ای و علمی و بستن زنجیر وابستگی و نیاز به دست و پای مملکت با تدبیر توطئه ای پیچیده وناجوانمردانه.
انفجار بمب خباثت و رذالت صهیونیستها در دی‌ماه ۸۸ ساعت ۷:۳۰ صبح، بمب بسته‌شده به درخت، سرو قامت رعنای اولین دکترای فیزیک کشور و عضو هیئت‌علمی دانشگاه تهران را نه به زمین انداخت که به آسمان برد.
«مسعود علی محمدی» از نخستین دانشجویان دکترا در پژوهشگاه دانش‌های بنیادی بود که صید اول دستگاه‌های جاسوسی سیا و موساد و آغاز ترورهای سریالی دشمن در توقف قطار پرسرعت و پرافتخار هسته‌ای کشور بود! و این آغاز یک پایان افتخار آمیز بود.
گویا دشمن در کمین بود و هست و غفلت کردیم! هشت آذر ۸۹ دکترای مهندسی هسته‌ای دانشگاه امیرکبیر پدر محسن و زهرا، نخبه علمی کشور «مجید شهریاری» مورد طمع و هدف گلوله جهل و ناتوانی دشمن قرار گرفت؛ خط ترور و تهدید دشمن، خون و غیرت اسلامی را به جوش می آورد و بیش از پیش چهره های دروغ و تزویر غرب صلح دوست نما و مدعی دموکراسی و علم دوستی را نمایان می کرد.
«مجید شهریاری» عضو هیئت‌علمی دانشگاه امیرکبیر کسی بود که در کمترین زمان ممکن قله های علمی را فتح کرده و به رتبه‌ی استادی ارتقا یافته بود.
در راند سوم و پرده سوم رذالت و خفت آمریکا و اسرائیل و اذناب کوته فکرشان، «داریوش رضایی‌نژاد» که یک سال پیش از تولد انقلاب متولدشده بود؛ دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی برق قدرت، پدر آرمیتای کوچک را در برابر دیدگان اشک‌بارش پرپر کردند و تیر خشم دشمن، مردادماه ۱۳۹۰ را سیه‌پوش و عزادار کرد.
قطار علمی هسته ای کشور با غفلت از این واقعیت که مسافران نیازمند حراست و ویژه اش یکی پس از دیگری با ترور در حال پیاده شدن هستند، باسرعت قابل توجهی به پیش می رفت تا کشورمان در این عرصه ی پر ارزش و سودمند هسته ای، در مجموع کشورهای برخوردار و درجه اول جهانی قراربگیرد، اما دشمن کمین و خصومت علیه دانشمندان و متخصصان هسته ای را ترک نکرده بود.
بنا به گزارشات بازرسان آژانس بین‌المللی انرژی اتمی پیش از شهادت «دکتر احمدی روشن» با ایشان دیدار داشته‌اند و و جود نام ایشان در لیست شورای امنیت، گمانه‌زنی درباره رابطه اسامی موجود در لیست با ترورها را افزایش داده است.
مصادف ۲۱ دی‌ماه ۱۳۹۰ چهارمین دانشمند نخبه هسته‌ای کشورمان، توسط دارندگان بمب‌های اتمی و زرادخانه های هسته ای به شهادت رسید.
و آیا می توان تصور کرد غرب جهانخواه و جهانخوار در ادامه ی از کار انداختن قلب و جان نخبگان علمی و هسته ای کشور بعد از یک بازه زمانی در دوران پسابرجام قلب رکتور اراک را از کار انداخت؛ فردو و نطنز رو به تعطیلی است و محصولات هسته ای آغشته به عرق و خون دانشمندانمان اکسید و حراج شد و حال منتظریم که قاتلان و جاسوسان هسته ای، در پیشرفت علمی کشور طبق توافق، با ما همکاری و دلسوزی کنند! این در حالیست که موافق و مخالف توافق به صراحت اعلام کردند تحریم های مرتبط هسته ای کماکان به قوت خود باقی است.
و باید تدبیر و تامل کرد که در ادامه فرجام مظلومانه دانشمندان هسته ای کشور و برجامیزه کردن مسائل کشور و منطقه این بار دشمن با ترتیب برجام های زنجیروار، آیا می توان ایستگاه و حد یقفی برای اقدامات ظالمانه آنها متصور شد؟!
یادداشت: قاسم یعقوبی
انتهای پیام/
