

آخر کجا باورمان میشد که روزی برای دفاع مظلومی چون فلسطین در برابر ظالمی وقیح مثل اسرائیل، باید استدلال بیاوریم! امامخامنهای حکیم در بیاناتشان به این چشمبندی عجیب استکبار و اذنابش در عوضکردن جای «جلاد و شهید» اشاره کردند.
امروز از نوجوانی که کنار خیابان برای «حسین» موکب زده، تا بانویی که با فرزندِ در بغل در محافل حسینی شرکت میکند تا پیرمردی که عصازنان پشتسر دستههای حسینی اشکریزان راه میرود، همگی باید بدانند که شعار «لبیک یا حسین» در حقیقت همان سینه سپرکردن برای «قرآن عزیز» است؛ و این نیز یکی دیگر از وجوه تشابه قرآن و حسین است.
در این وانفسای آدمیت، خوشبهحال «همرزمان حسین» که هرچند اندک بودند و غریب، اما با قلبی آرام و گامهایی استوار، بعد از شنیدن «فَلیَرحَل مَعَنا»ی سید احرار، سر از پا نشناخته برای «بذل مُهجه»ی ناچیز خویش، پا در «لُجّهی خون» نهادند و به مقام «معالحسین» رسیدند.