به گزارش نسیم سرخس، «سرخس» در حال خفه شدن است! دیگر نمی‌توان چشم‌ها را بست و منتظر معجزه ماند. آسمان این دیار که روزگاری آبی و شفاف بود، حالا زیر خروارها گرد و غبار دفن شده است. نفس کشیدن سخت شده، زمین ترک برداشته، و هر وزش باد، طوفانی از ریزگردها را به جان مردم می‌اندازد.
توقف یک ساله ریزگرد خاطرات روزگار سیاهی را از یاد مردم نبرده است. این فاجعه، یک هشدار ساده نیست؛ این، سقوط یک اکوسیستم است!
مسئولان محترم! تا کِی می‌خواهید شاهد ویرانی باشید؟
سال‌هاست که مراتع سرخس زیر پای هزاران دام نابود می‌شوند، اما نه دام‌های محلی، بلکه دام‌هایی که دامداران غیربومی با اجاره پروانه‌های محلی، بی‌محابا به چرا می‌برند. زمین مراتع خانگیران و دشت سرخس که زمانی زیبا و پرعلف بود، حالا چیزی جز خاک خشک و شکننده نیست. دیگر ریشه‌ای نیست که خاک را در آغوش بگیرد؛ دیگر پوششی نیست که زمین را زنده نگه دارد. و نتیجه چه شده؟
ریزگرد! یک هیولای نامرئی که سلامت مردم را می‌بلعد، چشم‌ها را می‌سوزاند، ریه‌ها را پر از سم می‌کند، محصولات کشاورزی را از بین می‌برد و زندگی را به جهنمی از غبار تبدیل کرده است.
فرمانداری سرخس در سال ۱۴۰۱ چرای دام را متوقف کرد و این اقدام تیماری شد بر تن خسته سرخس مظلوم من و در دو سال گذشته شاهد کاهش محسوس این معضل منحوس هستیم، اما آیا این مدت کافی بود که امروز شاهد از سرگیری ورود دامداران غیربومی محلی و چرای بی‌رویه باشیم ؟ و در هر کوی و برزن و تپه ماهوری، رمه‌ها و گله‌های دام خار چشم همشهریان شود؟
بدون نظارت مستمر، بدون احیای جدی مراتع، بدون جلوگیری از ورود دام‌های بیشتر، این تلاش‌ها تنها یک مُسکن موقتی بوده‌اند. وضعیت بحرانی است و زمان برای نجات سرخس رو به پایان!
حالا چه باید کرد؟
۱) جلوگیری فوری از ورود دام‌های غیربومی؛ چرا که این دام‌ها عامل اصلی نابودی مراتع هستند.
۲) احیای جدی پوشش گیاهی با کاشت گیاهان بومی مقاوم به خشکی تا زمین زنده شود و جلوی فرسایش خاک گرفته شود که گویا در برنامه‌ریزی قبلی وجود دارد.
۳) نظارت شدید بر پروانه‌های دامداری تا دیگر مراتع به تجارت مخرب چرای بی‌رویه تبدیل نشوند.
۴) طرح‌های مدیریت بحران برای کاهش ریزگردها، از جمله تثبیت خاک و آبیاری محدود مناطق حساس.
سرخس در آستانه نابودی است! تصمیم‌گیران، مسئولان، مدیران محیط زیست، منابع طبیعی، و فرمانداری! اگر امروز اقدام نکنید، فردا دیگر چیزی برای نجات دادن باقی نمی‌ماند.
این یک هشدار نیست، این فریاد یک سرزمین در حال احتضار است.
انتهای خبر/
- نویسنده : فیروز وثوقی
