به گزارش نسیم سرخس، جاده فعلی سرخس در ۵۲ سال پیش به‌منظور دسترسی ارتش به نقطه مرزی سرخس ایجاد شد و نه برای رفاه حال مردم، آن‌هم با زیرسازی ابتدایی و یا بدون زیرسازی و حتی ابنیه.
جاده «ترانزیتی» سرخس که امروز به‌عنوان جاده وحشت و مرگ شناخته می‌شود، سال‌ها به‌مرور پینه و وصله‌کاری شد و سپس روی همین جاده آسفالت سرد ریخته شد و سال‌ها بعد با اعتراض‌های مردمی آسفالت گرم شد و اکنون به این وضع ناهنجاری رسیده است.
زمانی که مهندس ترکان وزیر راه بود و برای راه‌اندازی فرودگاه و راه آهن همزمان با افتتاح منطقه ویژه اقتصادی در سال ۱۳۷۵ به سرخس چند سفر می‌آمد، به‌عنوان خبرنگار سؤال کردم چرا به وضع این جاده رسیدگی نمی‌کنید و اینجا حداقل نیاز به اتوبان هشت بانده دارد که خیلی راحت در جوابم گفت: ما مشکل تردد و حمل کالاهای صادراتی و ترانزیت را با ساخت راه‌آهن برطرف می‌کنیم و بنا نداریم جاده این‌چنینی برای سرخس ایجاد کنیم.
این سیاست که شالوده آن قبلاً مطرح‌شده اکنون هم ادامه دارد و دولت‌های مختلفی که آمدند فقط با صدقه دادن و تزریق بودجه قطره‌چکانی چند سالی مردم را سرگرم و با کلاه گذاشتن بر سر نمایندگان دوره‌های مختلف دستاوردی جز همین جاده با کشته‌های فراوان مردم نداشته‌اند.
محور سرخس- مشهد که ده‌ها سال از عمر آن می‌گذرد جاده ایست درجه سه بین‌شهری که با توجه به میزان تردد خودروها هر از چند گاهی به جهت ترانزیتی شدن مرمت، تعریض و آسفالت می‌شود.
اگر نگاهی به درآمد راه آهن، گمرک، سد دوستی و پالایشگاه گاز با نزدیک ۱۰۰ حلقه چاه داشته باشیم هر یک از این درآمدها چند کشور را اداره می‌کرد تا چه رسد به ساخت ۱۸۰ کیلومتر جاده.
تمام روسای دولت‌های سابق حداقل دو بار هوایی به سرخس آمده‌اند و این جاده چندان تغییری نکرده است، آن مسئولینی هم که زمینی آمده‌اند نه کاره‌ای بوده‌اند و نه کاری از دستشان برآمده است والا در این سال‌ها باید این جاده به‌جای «جاده وحشت و مرگ» به «محور طلایی» که سازمان ملل به تصویب رسانده بود تبدیل می‌شد.
تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل…
محمدعلی تمدن- فعال رسانه‌ای
انتهای پیام/
