امروزه، ناوشکن جماران نه تنها موجب قدرت نمایی نیروی دریایی در توان مهندسی و تولید ناوشکن شده است، بلکه ماموریت‌های این ناوشکن موجب شده که دیگر کسی نسبت به قابلیت‌های آن شک نداشته باشد.
وزرن ناوشکن سهند، بیش از ۱۴۰۰ تُن است و فرمانده ناوشکن می‌تواند با همین وزن و توسط موتورهایی قدرتمند، ناوشکن را با سرعت ۳۴ گره دریایی و با بیش از ۱۰۰ نیرو، در پهنه گسترده دریا و در ناوگان جنوب نداجا، به پیش ببرد.
دمای هوای داخل ناوشکن چون سیستم تهویه راه‌اندازی نشده، بالای ۴۰ درجه بود و متخصصان نداجا در این دما، مشغول به کار بودند و بازدید از ناوشکن سهند با سازه ۷ طبقه‌ای و گرمای زیاد با رطوبت بالای بندرعباس، قدری برای‌مان کار را سخت و زمان‌بر کرد، اما سعی کردیم به موتورخانه ناوشکن برویم، جایی که برای هر شناور نظامی، به مثابه “قلب” است.
در طبقات پایینی ناوشکن، پس از عبور از اتاق‌های بسیار زیادی، وارد موتورخانه شدیم؛ وارد که شدیم، اولین چیزی که دیدیم، لوله‌های در هم تنیده شده‌ای بود که نشان می‌داد چقدر کار نصب موتور در آن فضای نسبتاً کوچک سخت است.
متخصصان با مشقت فراوان در حال کار در درمای بالا، رطوبت زیاد، دودناشی از جوشکاری‌ها و برش‌کاری فلزات در طبقات پایینی ناوشکن بودند و ما توانستیم برای اولین بار از موتورخانه، شافت و بخش‌های مختلف موتوری ناوشکن سهند بازدید کنیم، موتورهای قدرتمندی که قرار است پیش‌برنده این ناوشکن باشند.
به موتور خانه که رسیدیم، فرمانده یک دستاورد مهم متخصصان ایرانی را به طور عینی نشان‌مان داد؛ “اولین گیربکس ترکیبی تماما ایرانی” روی ناوشکن سهند نصب شده بود. ناخدا شیخی فرمانده کارخانجات دست روی گیربکس گذاشت و گفت، برای ساختش متخصصان داخلی وقت زیادی صرف کردند اما توانستند بسازند و حالا برای اولین بار، روی ناوشکن سهند نصب شده است.
به بالای ناوشکن که بازگشتیم، مستقیم روی پل فرماندهی رفتیم، جایی که فرمانده سهند، این شناور ۱۴۰۰ تُنی را از آنجا هدایت می‌کند. جالب است بدانید که ناوشکن سهند به جای یک پل فرماندهی، تقریبا دو پل فرماندهی دارد که این پل‌ها را به “پل اصلی” و “پل فرعی” تقسیم کرده‌اند و در پل اصلی، تقریبا تمام صفحات و سامانه‌های هدایت ناوشکن و هدایت سلاح‌ها، نصب شده بود.
از پل فرماندهی که بیرون آمدیم، چشم‌مان به دودکشی بزرگ خورد؛ از ناخدا شیخی فرمانده کارخانجات نیروی دریایی ارتش که همراه‌مان است، پرسیدم که ناوشکن‌های غربی از سیستم خنک‌کاری دود و هوای خروجی از دودکش بهره می‌برند؛ آیا در ناوشکن سهند که دودکشی متفاوت از دودکش جماران و دماوند دارد، از این تکنولوژی بهره برده‌اید؟ گفت: بله.
زمانی که برای بازدید از ناوشکن سهند پیش بینی کرده بودیم، رو به اتمام بود اما در این ۴ ساعت، نتوانستیم تمام بخش‌های ناوشکن را بازدید کنیم چون آنقدر امکانات و تجهیزات پیشرفته روی ناوشکن نصب است که بازدید و ارائه توضیحاتش توسط فرمانده کارخانجات و مدیر پروژه ناوشکن سهند شاید چند روز زمان ببرد.
قصد داشتیم که از ناوشکن خارج شویم، در مسیر خروج و روی پاشنه ناوشکن چشم‌مان به لانچرهایی خورد که اژدر پرتاب می‌کردند؛ اژدرهای بسیار مشهور و قدرتمند “مارک” که حالا توسط ایرانی‌ها ارتقا یافته و برد بیشتری دارند.
متخصصان نیروی دریایی ارتش توانسته‌اند نمونه ایرانی کنسول هدایت و کنترل این اژدرها را هم تولید کنند و هم‌اکنون برای اولین بار، “کنسول تماما ایرانی” برای هدایت “اژدرهای مارک” روی ناوشکن سهند نصب شده بود و این نشان می‌دهد که تخصص نداجا در تولید بومی این کنسول‌ها، بسیار بالا رفته است.
کار بازدید از ناوشکن سهند را به همین جا ختم کردیم و رفتیم سراغ پروژه بعدی، پروژه‌ای حیاتی و سرشار از “تکیه بر توان داخلی”، پروژه تعمیرات اساسی بزرگترین ناو غرب آسیا یعنی “خارگ”. در بخش بعدی به این پروژه می‌پردازیم.
