با انتشار این ویدئو اما فوتبال ایران به شوک بزرگی فرو رفته. اولین روایت از ویدئو، این بوده است: «داور به رحمتی می‌گوید محکم به چپ!» یعنی دقیقا همان سمتی که لحظه‌ای بعد پنالتی زده می‌شود. این یعنی داور جهت پنالتی امرایی را به رحمتی گفته است. این یعنی او می‌خواسته استقلال ببرد.
اما این داور اصفهانی از کجا می‌دانسته که امرایی پنالتی را به کدام سمت قرار بوده بزند؟ خب کافی است سری به گروه‌های طرفداری بزنید. پر است از کلی کل‌کل و تئوری توطئه! البته خیلی افرادی که اینها را می‌گویند، گمنام هم نیستند. خیلی از خبرنگاران سرشناس و حتی از چهره‌های فوتبالی. فضا به قدری مسموم شده که علی خسروی در مقام سخنگوی کانون داوران ایران بیانیه داده و تهدید به شکایت کرده است. اما این تئوری توطئه چه می‌گوید؟ این رایج‌ترین شایعه است: صالحی قبل از آمدن به سمت رحمتی، با امرایی حرف زده، او مسیر پنالتی را گفته، داور هم گفته او را به رحمتی منتقل کرده است. پس امرایی گفته سمت چپ می‌زند. اینقدر هم همخوانی بین داور، رحمتی و امرایی بوده که وقتی صالحی از قول امرایی به رحمتی بگوید محکم به چپ، او اتوماتیک‌وار می‌داند باید سمت پایین و به چپ شیرجه بزند!
روایت دوم را اما از این صحنه، منتسب به نوید مظفری می‌کنند؛ داور بین‌المللی بازنشسته فوتبال ایران. او درباره این ویدئو کاملا سمت داور را می‌گیرد. مظفری اعتقاد دارد که داور در این صحنه گفته است: «محکم بچرخ» معنایش هم این است: «دعایت را که خواندی سریع برگرد. رحمتی عادت دارد با خواندن دعایی طولانی، تمرکز پنالتی‌زن حریف را به هم بزند. برای همین صالحی داشته به او تذکر می‌داده که بازی را از وقفه نیندازد.» این روایت را خود امرایی هم تایید می‌کند و می‌گوید: «آخر داور از کجا می‌دانسته من توپ را قرار است کجا بزنم که جایش را به رحمتی بگوید؟!»
این گفته اما شکاک‌ها را بیشتر مشکوک می‌کند. چون آنها می‌گویند این حرف را داور از امرایی شنیده است! البته درباره این محکم بچرخ هم انتقادهای زیادی است. بسیاری مثل علی خسروی می‌گویند حتی اگر نظر داور بچرخ به معنی بگرد بوده، چرا گفته محکم بچرخ؟
این ابهام تمام روز گذشته، فضای مجازی جریان غالب فوتبال ایران را در دست گرفته بود. این ماجرا می‌تواند معمای جدیدی برای فوتبال ایران شود مثل انگشت عماد رضا یا آن آب‌های عجیب و غریب بازی پرسپولیس و سپاهان. اصلا مثل ماجرای کارت به کارت و هزار چرای بی‌پاسخ دیگر در فوتبال ایران. به هزار دلیل می‌توان تئوری توطئه درباره این اتفاق را رد کرد. دلایلی مثل اینکه رحمتی اساسا بیشتر پنالتی‌هایی که گرفته است را همان جا پریده، پایین سمت چپ. جای تخصصی‌اش است. اصلا همه گلرهای راست‌پا ساده‌ترین دایو برایشان همان جاست چون پای چپشان را ستون می‌کنند و شیرجه می‌زنند.
دلیل ساده‌تر اینکه اگر استقلالی‌ها برای صعود به مرحله بعد هم دم داور را دیده بودند و هم بازیکن حریف که اصلا نباید بازی به ضربات پنالتی می‌کشید. تازه آن هم برای ضربات پنالتی، از کجا مشخص بود اصلا ضربه‌زدن به امرایی می‌رسد یا نه؟ و هزار نکته دیگر که می‌توانست ساده‌ترینش یک سوت ساده در طول ۹۰ دقیقه و گرفتن یک ضربه پنالتی باشد! ولی چه خوب است که این بار که این ماجرا ابهام‌زا شده، کمیته‌ای حقیقت‌یاب تشکیل شود و سلامت احمد صالحی که در تمام طول دوران داوری خود، بی‌حاشیه بوده و سرش به کارش گرم بوده را تایید کند تا چرایی به همه چراهای قبلی فوتبالمان افزوده نشود.
هنرپیشه‌های سینما روایتی بامزه دارند از اکبر عبدی در دیدار با مسئولان ارشد دولت قبلی. جمع بزرگان سینما به دیدار دولتی‌های سرشناس رفته بودند تا در نشستی مثل شورای عالی سینما درباره مشکلات حرف بزنند که صدایی بلند می‌شود و همه سعی می‌کنند خودشان را به نشنیدن بزنند. تقریبا همه حرف‌هایشان را زده بودند که عبدی بلند می‌شود و آقایان آقایان گویان، می‌پرسد: بابا این همه بحث کردید، یکی هم تکلیف این «صدای بی‌صاحب مانده» را روشن کند.
حالا فوتبال ما پر است از این چراهای ول‌شده. این ویدئو اتفاقا مبنای ساده‌ای دارد برای بررسی. نوید مظفری، در این‌باره نظر جالبی داده بود که کار بررسی را ساده تر می‌کند. برای اولین بار در فصل جدید، داوران فوتبال ایران از سیستم امواج رادیویی در بازی‌ها استفاده می‌کنند و اتفاقا در این بازی، ۳ نفر دیگر گروه داوری هم این فرستنده را داشتند. یعنی دو داور و داور چهارم هم کل ماجرا را شنیده‌اند. این تازه در شرایطی است که این فرستنده‌ها مکالمات بین داوران را ضبط نکند یا در اتاق کنترلی این مکالمات ذخیره نشوند.
این شاید ساده‌ترین راه برای روشن‌شدن ویدئویی ناقص از یک اتفاق حاشیه‌ساز باشد که بررسی و اثباتش به سادگی جلوی خیلی از شایعات را تا ابد می‌گیرد. اینگونه دیگر یک‌سری بیکار نه فدراسیون را زیر سوال می‌برند و نه استقلال، نه داوران زحمتکش و نه فوتبال ضربه می‌بیند.
