در دوره حکومت ماد، از معادن طلای اطراف همدان بهره برداری می شد. البته در این دوره غیر از طلا، مس، آهن، نقره، سرب، زرنیخ، سنگ های گرانبها و سنگ مرمر هم بدست می آوردند.
در سلسله هخامنشیان از معدن طلای بلخ بامیان در نزدیکی آذرگشسب واقع در شهرستان کنونی تکاب، طلا استخراج می کردند. البته طلای معدن روشا در کشور رومانی نیز مورد استفاده ایرانیان قرار می گرفت.
در شاهنشاهی ساسانیان نمایندگان چین استان، که بین سال های ۴۵۵ و ۵۳۱ میلادی، به دربار ایران رفت و آمد داشتند، محصولات طبیعی در تیسفون پایتخت ساسانی را طلا، نقره، مرجان، عنبر، مروارید و اشیاء زجاجی، بلور، آهن، مس، شنگرف و جیوه می‌دانستند.
در دوره‌های مختلف تاریخی بعد از اسلام از معدن طلای استان آذربایجان غربی در تکاب، کم و بیش طلا استخراج می کردند اما برداشت طلا برای سازمان های دولتی مقرون بصرفه نبود، و استخراج آن توسط جویندگان منفرد طلا انجام می شد.
همچنین در پادشاهی قاجاریه و مخصوصا در زمان امیرکبیر، برای استخراج طلا اقداماتی بعمل آمد و از معدن طلای موته بهره برداری شد.
پس از انقلاب مشروطیت، امتیاز معدن طلای آستانه (اراک) در رود ازنا، در ۱۲۸۹ خورشیدی، به اشخاص واگذار شد ولی نتیجه ای از آن به دست نیامد.
تاریخ طلای ایران از گذشته های دور تا کنون، در بلخ تاریخی و از دو معدن طلای شهرستان تکاب در استان آذربایجان غربی تولید می شد که آثار تاریخی فراوان از دوره های مختلف تاریخی، در این دو معدن یافت شده است.
در حال حاضر میزان ذخایر طلای این دو معدن بیش از ۱۰۰ تن است و از نظر ذخایر طلا و تولید آن در کشور رتبه اول را دارند.
براساس گزارشات سازمان زمینی شناسی هم‌اکنون وجود ۳۰۰ تن ذخیره قطعی طلا در ایران محرز شده است و انتظار می‌رود با اکتشافات و بررسی‌های جدید این میزان حتی به هزار تن افزایش یابد.
از سوی دیگر طبق آمارهای وزارت صنعت، معدن و تجارت درحال حاضرحدود ۱۵ معدن طلا در ایران وجود دارد که از این تعداد ۱۲ معدن فعال و سه معدن غیر فعال هستند و بیش از ۵۰ ناحیه و منطقه معدنی طلا در کشور شناسایی شده است که البته از بین آن‌ها تنها حدود ۱۰ منطقه میزان ذخایر مناسبی دارند.
گرچه صنعت طلا در ایران قدمتی چند هزار ساله دارد و وضعیت معادن طلای این سرزمین نیز درخور توجه است اما این صنعت قدیمی و پول‌ساز، آنچنان که باید به جایگاه اصلی خود نرسیده و سهم ایران از تولید و صادرات جهانی این کالا بسیار ناچیز و تقریبا قابل‌چشم‌پوشی است.
