به گزارش نسیم سرخس به نقل از فارس، «محمود افشار یزدی» محقق و پژوهشگر زبان و ابیات فارسی، سال‌های عمر را خود را در راه پیوند فارسی زبانان ایران و افغانستان سپری کرد و آثار فروانی را نیز در این عرصه منتشر کرد.
چند ماه بعد از تاسیس «انجمن ادبی کابل» در سال ۱۳۱۰ خورشیدی محمود افشار نامه‌ای به عنوان تبریک برای افتتاح این انجمن از تهران به کابل فرستاد و ضمن یادآوری پیشینه تاریخی ۲ ملت ایران و افغانستان بر پیوندهای میان مردم ۲ کشور تاکید کرد.
در این نامه آمده است: اینجانب افغانستان را به اندازه ایران دوست دارم و معتقدم که ایرانی و افغانستانی هر چند دارای دو دولت مستقل هستند ولی در حقیقت یک ملت هستند در قالب ۲ مملکت و یک روحیم در ۲ بدن.
ما و شما در تاریخ سیاسی و ادبی تا زمان انقراض سلطنت نادرشاه افشار شریک هستیم، نباید دوگانگی قائل شده یا تاریخ سیاسی و ادبی به اسم فارس و یک تاریخ سیاسی و ادبی به نام افغانستان تدوین کنیم.
امپراطوری هخامنشی و ساسانی که شاهنشاهان آن پارسیان بودند با شاهنشاهی محمود غزنوی که مقر وی در افغانستان بود هر ۳ شاهنشاهی ایران کبیر است.
اگر اشرف و محمود از افغانستان به اصفهان آمده و سلسله سلاطین صفوی را منقرض کردند یا اگر نادرشاه اصفهان را از افغانستانی‌ها تخلیه کرد و قندهار را گرفت اینها را باید از جنگ‌های داخلی در ایران کبیر دانست.
حکما و شعرای بزرگ مانند ابوعلی سینا، فردوسی، خیام، سعدی، خواجه نصیر، عنصری، حافظ، سنایی و … از مفاخر مشترک ما هستند و شایسته نیست، به تصور این که عنصری بلخی است یا سنایی غزنوی است و شهر بلخ و غزنه در افغانستان واقع است، ایرانی‌ها نسبت به آنان بی‌توجه باشند، یا افغانستانی‌ها سعدی و حافظ شیرازی را به اندازه «حنظله بادغیسی» یا «حقوری هروی» گرامی ندارند، چه این بزرگان همه در زمانی می‌زیستند که ایران و افغانستان یکی بوده است.
هر چند از لحاظ جغرافیایی گرد یک کانون ملی جمع نیستیم ولی چون به دل خود می‌نگریم آتش مهر و محبت در آن می‌سوزد.
انتهای پیام/
