به گزارش نسیم سرخس به نقل از شبکه اطلاع رسانی راه دانا، زیتون نوشت: یکی از اقدامات حضرت امام خمینی(س) آن بود که ادبیات قرآن را وارد فرهنگ عمومی مردم کرد و از این رو می توان گفت که؛ ادبیات انقلابی امام، ادبیات قرآنی بود. یکی از این واژه های قرانی، واژه مستضعفان بود که امام همواره بر آن تأکید داشت. صف آرایی مستکبران در مقابل مستضعفان، تقابل عدل و ظلم و رویارویی محرومان و چپاولگران، همواره در کلام و پیام امام موج می زد. از این مهم تر، عملکرد امام خمینی(س) بود که علاوه بر زبان، با قلم و قدم و با تمام توان، در خدمت مستضعفان و محرومان بود و مبارزه با ظلم و ظالم و مستکبران را خط مشی اصولی خود قرار داده بود.
آن فرزانه دوران، حکومت را وسیله ای برای تحقق عدالت می دانست.
امام (ره) در قسمتی از وصیت نامه خود می نویسند: «به مجلس و دولت و دست‌اندرکاران توصیه می‌نمایم که قدر این ملت را بدانید و در خدمتگزاری به آنان خصوصاً مستضعفان و محرومان و ستمدیدگان که نور چشمان ما و اولیای نعم همه هستند و جمهوری اسلامی رهاورد آنان و با فداکاریهای آنان تحقق پیدا کرد و بقای آن نیز مرهون خدمات آنان است، فروگذار نکنید»
امام نه فقط در وصیت نامه، بلکه بارها در طول حیات مبارک خود بر حمایت از مستضعفان تاکید داشتند. ایشان به خوبی آگاه بودند که اگر قشر محروم جامعه، از انقلاب و نظام اسلامی سرخورده شوند، میدان برای زراندوزان بی درد و نامهربان باز خواهد شد و در نتیجه، مردم در تنگناهای اقتصادی قرار خواهند گرفت. بر این اساس تأکید داشتند:«ما باید براى پیشبرد اهداف و منافع ملت محروم ایران برنامهریزى کنیم. ما باید در ارتباط با مردم جهان و رسیدگى به مشکلات و مسائل مسلمانان و حمایت از مبارزان و گرسنگان و محرومان با تمام وجود تلاش نماییم…» (صحیفه امام، ج۲۱، ص: ۹۱)
اما آنچه که می تواند دستمایه بحث دیگری که امروز رونق گرفته باشد این جمله امام خواهد بود که فرمودند:«خدا نیاورد آن روزى را که سیاست ما و سیاست مسئولین کشور ما پشت کردن به دفاع از محرومین و رو آوردن به حمایت از سرمایه دارها گردد و اغنیا و ثروتمندان از اعتبار و عنایت بیشترى برخوردار شوند. معاذ اللَّه که این با سیره و روش انبیا و امیر المؤمنین و ائمه معصومین- علیهم السلام- سازگار نیست.» (صحیفه امام، ج۲۰، ص: ۳۴۱)
تولیت آستان حضرت امام خمینی (ره) در اقدامی تامل برانگیز و خلاف مشی و سلوک امام بزرگوار امت، سازه ها و بناهایی در حرم مطهر ایشان احداث کرده اند که ضرورت دارد از کنار آن بسادگی عبور نشود.
آیا مسئولین تولیت حرم مطهر امام اندکی با خود تامل کرده اند که اگر امام زنده بود با این مرام و مسلک موافقت می کرد؟! با بازگشت به تاریخ می توان دریافت که امام با این گونه امور مخالف بوده و در بسیاری از موارد بشدت برخورد می کردند.
«زمانی که حضرت امام به جماران تشریف فرما شدند، آقای جمارانی علاقه داشتند که حسینیه از لحاظ ساختمانی و فرم عمومی اش تغییر یافته و به اصطلاح، محلی تمیز و مدِرن شود. یک روز حضرت امام (س) از طریق حاج سید احمد آقا پیغام دادند که از انجام این کار (تعمیر و تغییر ساختمان حسینیه) امتناع کنید، آقای جمارانی احساس کردند حاج احمد آقا در ادای پیغام حضرت امام (س) چندان مصِر نیست؛ و وقتی آقای جمارانی به کار تعمیر حسینیه ادامه داد، امام عصبانی شدند و پیغام دادند اگر می خواهید اینجا را تعمیر کنید، بگذارید برای وقتی که من از دنیا رفتم.» (پرتوی از خورشید ص ۴۶)
اکنون این سئوال مطرح است آیا آرمان امام ربطی به این سازه ها دارد؟ امامی که مردم ایران و جهان می شناختند نه این امامی است که قرار است در سازه ها و ضریح پر زرق و برق دیده شود. ضرورت دارد تا جامعه ایران و همه مستضعفان جهان بدانند این امامی که تولیت آستان حرم مطهر اصرار دارند به مردم معرفی کند، امام تجمل ستیز ضد اشرافی نیست.
